Αντώνης Χριστοφορίδης ο θρύλος που αναγκάσε τον Χίτλερ να φύγει πριν λήξει ο αγώνας.

1o

ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες που παρουσίασα ως τώρα στις «Εικόνες», ο πιο αξιοθαύμαστος στάθηκε αυτός που θα τον ιστορήσω σε λίγες συνέχειες: Πρόκειται για τον Αντώνη Χριστοφορίδη, το προσφυγόπουλο της Μικρασιατικής καταστροφής, που έγινε πρωτοπυγμάχος Ευρώπης και παγκόσμιος Πρωταθλητής. Ο Χριστοφορίδης, το 1938, είχε νικήσει στο κατάμεστο από Ναζί Σπορτ Πάλας του Βερολίνου τον Γερμανό πρωταθλητή Έντερ, αναγκάζοντας τον Χίτλερ να φύγει πριν λήξει ο αγώνας.

Σ' αυτή τη βιογραφία θα μάθαιτε όχι μόνο για την καριέρα ενός πυγμάχου με παγκόσμια λάμψη αλλά θα πάρετε μια ιδέα για το σπορ που αναζητά τα είδωλα του στα φτωχόπαιδα που διψάνε για χρήμα και δόξα και φτάνουν ως την παραμόρφωση του προσώπου και την αποβλάκωση... Έζησα την ατμόσφαιρα του ρινγκ στο θρυλικό Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν της Νέας Υόρκης. Πάνω του πετσοκόβονταν οι πυγμάχοι και στις μπροστινές πανάκριβες θέσεις, προσωπικότητες, σταρ και καλλονές, αποζητούσαν τη μερίδα τους από τα φλας και τις κάμερες... Το μποξ, κυρίως στην Αμερική, δεν είναι μόνο γροθιές, αλλά χρήμα, δόξα, διαφήμιση... Γεννήθηκε με τον Τζέντλεμαν Τζιμ, έφτασε στην εφηβεία του με τις μονομαχίες Τούνει-Ντέμσει και ανδρώθηκε τη χρυσή εποχή των Μαύρων, που ανάμεσά τους ξεχώρισαν ο δυναμίτης Τζόε Λούις και ο ελαφρύτερος ζαχαρένιος Σιούγκαρ Ρέι Ρόμπινσον. Μετά, πέρασε σαν σίφουνας ο αήττητος Λευκός Ρόκι Μαρτσιάνο, ώσπου να φανεί το μεγάλο είδωλο των Αφροαμερικάνων,ο ταλαντούχος καυχησάρης Μωχάμετ Άλι... Η πυγμαχία άρχισε να γίνεται σόου υπερφίαλο του νικητή κι΄αργότερα τσίρκο, κυρίως με την εμφάνιση του γκαραγκιόζη του ρίνγκ Τάισον. Την χρυσή εποχή της πυγμαχίας, ένας Έλληνας έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής στα ημιβαρέα βάρη, μέσα στη χώρα του μποξ. Είναι αυτός που τον γνώρισα από κοντά, γίναμε φίλοι και παρ΄όλη τη σεμνότητά του, του απέσπασα πληροφορίες για την καταπληκτική καριέρα του.

Οι φωτογραφίες είναι από το βιβλίο <<Έλληνες, υπέροχοι, απίθανοι και τρελοί>> του Δημήτρης Λιμπερόπουλου ( εκδόσεις Γιάννη Βασδέκη )

Στο οδοιπορικό αυτό θα συναντήσετε εκτός από πυγμάχους και προσωπικότητες των δεκαετιών '30, '40, και '50, που ήσαν θαυμαστές του Χριστοφορίδη, ενός από τους μεγαλύτερους Έλληνες Αθλητές όλων των Εποχών.

Αντώνης Χριστοφορίδης, ο πυγμάχος που έδωσε περισσότερες και δέχτηκε πιό λίγες γροθιές και διατήρησε το ελληνικό προφίλ του

γροθιές Μπρεχτ και Χίτλερ

1^η ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 1939, Σαιν Μαλό Νορμανδίας: Οι τελευταίοι παραθερι­στές έχουν φύγει από τη λουτρόπολη, όχι γιατί μπήκε το φθινόπωρο, αλλά γιατί ακολουθεί πίσω του ο πόλεμος... Ο ανταποκριτής γερμανικών εφημερίδων στο Παρίσι, Χανς Ρίγκελ, ετοιμάζει τη βαλίτσα του κι από το παράθυρο του βλέπει τον Αντουάν Κριστοφορίντις και τον προπονητή του Πιερ Γκαντόν να τριγυρίζουν στο πρόχειρο ρινγκ του κήπου. Πάνω σε αυτό γυμναζόταν κάθε μέρα ο Αντουάν, για να ξανακερδίσει τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης από το Γάλλο Τενέ. Ο Έλληνας πυγμάχος, που είχε χάσει αυτό το στέμμα μάλλον άδικα, δε θα το ξαναδιεκδικήσει... Ο Χανς το ξέρει πως τώρα που ο στρατός του Χίτλερ μπήκε στην Πολωνία, ο πόλεμος έρχεται σαν κι εκείνη την αφάνα στο βάθος του έρημου δρόμου, που ο άνεμος την κυλάει προς το ξενοδοχείο τους. Πριν δώδεκα χρόνια, στο Βισμπάντεν, ο Χανς είχε δει μια παράσταση του Μπρεχτ και του Βάιλ, που διαδραματιζόταν πάνω σε ένα ρινγκ... Οι ηθοποιοί τραγουδούσαν αρκετά τραγούδια μα ένα από αυτά είχε σφηνωθεί στο μυαλό του... Καθώς έκλεινε τη βαλίτσα του άρχισε να το τραγουδάει: Κι ένα πλοίο με οχτώ πανιά και πενήντα κανόνια στο λιμάνι θα βρεθεί για να βομβαρδίσει την πόλη... Και θα ρωτήσουνε μένα «ποιούς να σκοτώσουμε»; «Όλους»...

Ο Γάλλος Γκαντόν, όπως κι η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, δεν είχε ιδέα τότε από Μπρεχτ και «Μαχαγκόνι». Γι' αυτό αγρίεψε με το Γερμαναρά που τραγουδούσε τη στιγμή που χανόταν το παν... Ημέρωσε όμως, όταν τον είδε να πλησιάζει για να τους αποχαιρετήσει με βουρκωμένα μάτια... Κι ο Αντώνης δεν μπορούσε να του κρατήσει κακία, γιατί όταν επέστρεφε θριαμβευτής από το Βερολίνο, μέσα στο κουπέ του τρένου, ο αντιναζιστής αθλητικογράφος πανηγύριζε γιατί είχε χάσει ο Έντερ μπροστά στον Χίτλερ...

Θεέ μου, τι ημέρα κι εκείνη... Ας τη θυμηθούμε όπως την περιγράφει ο Αθηναίος γιατρός Δημήτρης Παπακώστας, φοιτητής τότε στο Παρίσι, που πήγε στο Βερολίνο το Γενάρη του 1938, για τον αγώνα του Χριστοφορίδη με τον πρωταθλητή Γερμανίας Γκούσταβ Έντερ:

«Ιανουάριος 1938, στο Σπορτ Πάλας του Βερολίνου. Ο Αντώνης αντιμετωπίζει μέσα σε ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα είκοσι χιλιάδων, κυρίως Ναζί, το καμάρι της χιτλερικής Γερμανίας: τον Γκούσταβ Έντερ, οχτώ χρόνια αήττητο στα ρινγκ όλης της Ευρώπης. Μαζί με τον Χριστοφορίδη, τους Γάλλους Τιλ και Τενέ και τον Ολλανδό Κλάβερεν, αποτελούν τους πέντε καλύτερους πυγμάχους του ευρωπαϊκού χώρου στα μεσαία βάρη. Ο Αντώνης έχει νικήσει τους πρωταθλητές Τσεχοσλοβακίας Βίλντα Τζακς, Ισπανίας Μαρτινέζ Αρφάρα, Ιταλίας Μάριο Κασαντέι, τον Κιντ Τζανάς από τη Μαρτινίκα, που έγινε πρωταθλητής Γαλλίας και άλλους πολλούς...

Στο ματς ήταν κι ο Αδόλφος Χίτλερ, συνοδευόμενος από τον θρύλο της Γερμανίας Μαξ Σμέλιγκ, που είχε αναδειχθεί ένα φεγγάρι παγκόσμιος πρωταθλητής νικώντας τον Αμερικανό Τζόε Λούις στο πρώτο ματς, αλλά χάνοντας στη ρεβάνς. Ο γιατρός Δημήτρης Παπακώστας, θυμάται:

<< Στη διάρκεια του αγώνα, ούτε μια στιγμή δεν ακούστηκε μια ενθαρρυντική φωνή για τον Αντώνη... Όλοι ούρλιαζαν για τον δικό τους... Κι όμως, ο δικός μας, απτόητος, δεχόταν κι ανταπέδιδε τα χτυπήματα και, όπως ήξερα, σκεφτόταν πως αν έχανε εκείνο το παιχνίδι θα του φράζανε το δρόμο για τον ευρωπαϊκό τίτλο... Και δεν κιότεψε... Ούτε για μια στιγμή δεν έχασε την ψυχραιμία του και το στιλ του κι οι ελάχιστοι Έλληνες που τον βλέπαμε κλαίγαμε από συγκίνηση, καθώς γύρο με γύρο μάζευε βαθμούς... Στον τελευταίο γύρο μάλιστα στρίμωξε τον αντίπαλο του στη γωνιά και τον σφυροκοπούσε... Όταν το γκογκ σήμανε τη λήξη, ο Χίτλερ δε βρισκόταν τη θέση του... Οι Γάλλοι δημοσιογράφοι πετούσαν τα χειρόγραφα τους έξαλλοι από χαρά και φιλούσε ο ένας τον άλλο... Ο ίδιος ο Έντερ, πριν δώσουν οι κριτές τη βαθμολογία, σήκωσε το χέρι του Αντώνη, του νικητή του... Και ξαφνικά, όλο εκείνο το φανατισμένο πλήθος, κάτω από τις σβάστικες, ηρέμησε κι όταν σε λίγο ο διαιτητής σήκωσε το χέρι του Αντώνη Χρι-στοφορίδη, ο κόσμος ικανοποιήθηκε που ο σπίκερ ανέφερε το νικητή ως Έλληνα... Αν έχανε, σίγουρα θα τον πολιτογραφούσε Γάλλο...>>

Το Παρίσι επεφύλαξε στον Κριστό, που τον θεωρούσε δικό του παιδί, θερμή υποδοχή. Στο σιδηροδρομικό σταθ­μό τον περίμεναν χιλιάδες Γάλλοι. Τον φέρανε στο αυτοκίνητο στα χέρια, σαν ήρωα, κουνώντας γαλλικές σημαίες. Δίπλα στο δήμαρχο, ο Μορίς Σεβαλιέ, η Μιστεγκέτ, ο Αλμπέρ Πρεζάν... Ένας παχύς ροδοκόκκινος τον αγκάλιασε και τον φίλησε και του 'πε «να 'ρθεις στη γιορτή μας...». Ήταν ο Μορίς Τορέζ, αργότερα γενικός γραμματέας του Κ.Κ. Γαλλίας... Ο Χριστοφορίδης πήγε, μαζί με άλλους ηθοποιούς και καλλιτέχνες και το πλήθος με τις κόκκινες κονκάρδες τον αποθέωσε... Μετά τον καλούν οι σοσιαλιστές κι όλα τα κόμματα... Πηγαίνει παντού...Όλοι οι Γάλλοι μιλούν για τον πρωταθλητή που γελοιοποίησε τον Χίτλερ στο Βερολίνο... Όπως, δυο χρόνια πριν, ο Τζέσε Όουενς στους Ολυμπιακούς. Τώρα μάλιστα που ο Εντουάρ Τενέ είχε χάσει τον τίτλο Ευρώπης, οι Γάλλοι ελπίζανε να τον ξαναπάρουν με το ίνδαλμα τους, τον Κρι­στό, που έμαθε να πυγμαχεί τόσο ωραία στα δικά τους ρινγκ.

Συνέχεια εδώ