Ο αυτοκράτορας Λέων Α' (457-474)

Ο Θεοδόσιος πέθανε χωρίς να αφήσει διάδοχο. Η ηλικιωμένη αδελφή του Πουλχερία δέχθηκε να γίνει γυναίκα του Μαρκιανού που ανακηρύχθηκε αργότερα αυτοκράτορας. Ο Μαρκιανός ήταν ένας πολύ ικανός αλλά μετριόφρονας στρατιώτης που κατόρθωσε να ανέβει στο θρόνο χάρη στην επέμβαση του δυνατού στρατηγού Άσπαρ.
Το γοτθικό πρόβλημα, το οποίο είχε απειλήσει την αυτοκρατορία κατά τα τέλη του 4ου ή τις αρχές του 5ου αιώνα, αντιμετωπίστηκε από τον Αρκάδιο με τρόπο ωφέλιμο για το κράτος. Παρ’ όλα αυτά όμως ο γοτθικός παράγοντας συνέχισε την επιρροή του στο στρατό του Βυζαντίου και στα μέσα του 5ου αιώνα ο βάρβαρος Άσπαρ, με την υποστήριξη των Γότθων, έκανε μια τελική προσπάθεια να αποκαταστήσει την παλιά δύναμη των Γότθων. Για λίγο πέτυχε και κατόρθωσε να ανεβάσει στο θρόνο του Βυζαντίου δύο αυτοκράτορες, το Μαρκιανό και τον Λέοντα Α'. Ο ίδιος, επειδή ήταν Αρειανός, δεν κατόρθωσε να ανέβει στο θρόνο.
Η πρωτεύουσα άρχισε φανερά να δείχνει τη δυσαρέσκειά της εναντίον του Άσπαρ, της οικογενείας του και της επιρροής των βαρβάρων στο στρατό. Δυο γεγονότα χειροτέρευσαν τις σχέσεις μεταξύ των Γότθων και του λαού της πρωτεύουσας. Η θαλασσινή εκστρατεία στη Β. Αφρική, που έκανε, ξοδεύοντας πολλά χρήματα, ο Λέων κατά των Βανδάλων, απέτυχε τελείως. Ο λαός κατηγόρησε τον Άσπαρ ως προδότη γιατί είχε αντιταχθεί, όπως ήταν φυσικό, στην εκστρατεία αυτή, η οποία είχε σκοπό να χτυπήσει τους Βανδάλους, δηλαδή τους Γερμανούς. Ο Άσπαρ πέτυχε επίσης να δοθεί στο γιο του ο ανώτατος τίτλος του Καίσαρα. Αλλά ο αυτοκράτορας αποφάσισε να απαλλαγεί από τη δύναμη των Γερμανών και, με τη βοήθεια μερικών φιλοπόλεμων Ισαύρων, σκότωσε τον Άσπαρ και μέρος της οικογενείας του, δίνοντας έτσι ένα τελικό χτύπημα στην επιρροή που εξασκούσαν οι Γερμανοί στην αυλή της Κωνσταντινούπολης. Για τους φόνους που έκανε ο Λέων Α' ονομάστηκε από τους σύγχρονούς του «χασάπης» (Makelles), αν κι ο ιστορικός F.I. Ouspensky πιστεύει ότι το γεγονός αυτό και μόνο μπορεί να αιτιολογήσει τον τίτλο «Μέγας» - που μερικές φορές δίνεται στον Λέοντα - εφόσον η πράξη του αυτή υπήρξε ένα σημαντικό βήμα για την εθνικοποίηση του στρατού και την ελάττωση της επιρροής του στρατού των βαρβάρων.
Οι Ούννοι, που είχαν τόσο πολύ ενοχλήσει την αυτοκρατορία, κινήθηκαν, στις αρχές της βασιλείας του Μαρκιανού, από το Μέσο Δούναβη, προς τις δυτικές επαρχίες της αυτοκρατορίας, όπου αργότερα έδωσαν στα Καταλαυνικά Πεδία[1] την περίφημη μάχη τους, μετά από την οποία ο Αττίλας πέθανε, ενώ η τεράστια αυτοκρατορία του καταστράφηκε. Έτσι ο κίνδυνος των Ούννων εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μαρκιανού.

Συνέχεια εδώ