Γιατί ο Μουσολίνι επέλεξε την 28ην Οκτωβρίου 1940 να επιτεθεί στην Ελλάδα;

Το όραμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου με το λάβαρο, που έγραφε την φράση: «εν τούτω νίκα»!. Γιατί ο Μουσολίνι επέλεξε την 28ην Οκτωβρίου 1940 να επιτεθεί στην Ελλάδα; Απάντηση σε φίλο της Ιστοσελίδας που ζητάει να μάθει αν είναι αλήθεια ότι ο Μπενίτο Μουσολίνι θέλησε να χτυπήσει τον Ελληνισμό την 28η Οκτωβρίου 1940 για να εκδικηθεί την μεγάλη νίκη του Μεγάλου Κωνσταντίνου επί του ρωμαϊκού στρατού, που επέφερε το τέλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στις 28 Οκτωβρίου 313 μ.Χ.!.. Ο Μπενίτο Μουσολίνι, που ήταν γνωστός και ως Ντούτσε. ΕΙΝΑΙ μια αλήθεια, αλλά –δυστυχώς- την αγνοεί η συντριπτική πλειοψηφία των άδολων Ελλήνων και Ελληνίδων, ότι ο Μουσολίνι κήρυξε τον πόλεμο κατά της Ελλάδος την 28η Οκτωβρίου 1940 για να εκδικηθεί τον Μέγα Κωνσταντίνο ο οποίος, επικεφαλής των Ελλήνων στρατιωτών, συνέτριψε τον ρωμαϊκό στρατό του Μαξεντίου την ίδια ακριβώς ημέρα (28 Οκτωβρίου του 312 μετά Χριστόν), που επέφερε και το τέλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας! Κι όμως!.. Κάποιοι κύριοι, στην προσπάθειά τους να πλήξουν τον Χριστιανισμό, στηλιτεύουν την συμπεριφορά του Αγίου Κωνσταντίνου επειδή, πριν γίνει χριστιανός, ζούσε ακριβώς όπως όλοι σχεδόν οι λεγόμενοι «εθνικοί» αυτοκράτορες!... Τι υποκρισία, Θεέ μου!… Ας έλθουμε, όμως, στο θέμα μας: Είναι γεγονός, ότι για την ζωή και το έργο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, του ελληνόψυχου αυτού βυζαντινού αυτοκράτορα, έχουν γραφτεί πολλά και θα γραφούν ακόμη περισσότερα. Άλλοι τον συμπαθούν, όπως οι Χριστιανοί, κι άλλοι τον εχθρεύονται, όπως ορισμένοι Νεοέλληνες, γιατί με το «Διάταγμα των Μεδιολάνων», που κήρυξε την ανεξιθρησκία (313 μ.Χ.), επεβλήθη ο συνεχώς διογκούμενος και πολλαπλώς δραστηριοποιούμενος χριστιανισμός. (Στη δημοτική ο όρος «ανεξιθρησκία» γράφεται ως «ανεξιθρησκία»). Δεν θα αναλωθούμε σε όλα όσα λέγονται για τον Μέγα Κωνσταντίνο, ούτε μπορούμε μέσα σ’ ένα άρθρο να δώσουμε τις δέουσες και ιστορικές απαντήσεις για γράφονται γι’ αυτόν, πέραν μιας υποσχέσεως στο μέλλον, αν ο Θεός το επιτρέψει, να γράψουμε ένα ειδικό βιβλίο για τον Μέγα Κωνσταντίνο και την Αγία Ελένη. Δεν μπορούμε, όμως, να μην αντιδράσουμε στην (ελπίζω μη εσκεμμένη) ενέργεια που γίνεται από ορισμένους κύκλους να πείσουν τους άδολους και εύπιστους Έλληνες Ορθόδοξους Χριστιανούς, ότι δήθεν η Αγία Ελένη, μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, χριστιανή ούσα, με προτροπή της δολοφονήθηκε η γυναίκα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, Φαύστα, ο γυιος του Πρίσκος και ο γαμπρός του Μάξιμος, μόνον και μόνον διότι οι Έλληνες δεν μπορούν να διασταυρώσουν τις εντελώς ανιστόρητες αυτές απόψεις, που κάθε άλλο παρά μπορούν να αντέξουν στην ιστορική αλήθεια! Ακόμη περισσότερο, όταν ορισμένοι, για να αφελληνίσουν τον ίδιο τον Μέγα Κωνσταντίνο (που όντως γεννήθηκε στην πόλη Νις της σημερινής Σερβίας) χρησιμοποιούν το ανιστόρητο επιχείρημα ότι ο Κωνσταντίνος δεν είχε καμία σχέση με τον Ελληνισμό, δεδομένου ότι είχε ιλλυρική καταγωγή και πως το Βυζάντιο ήταν μία μικρή αποικία των (άκουσον, άκουσον!) ιλλυρικής καταγωγής Λελέγων από τα Μέγαρα, την στιγμή κατά την οποίαν, όπως όλοι γνωρίζουν, οι Έλληνες αυτοί είξναι εκείνοι που εμφανίζονται να κτίζουν τον Βόσπορο το 658 π.Χ. από τον θρυλικό Βύζαντα, βασιλέα των Μεγάρων. Επειδή, λοιπόν, οι κύριοι αυτοί ή είναι ανιστόρητοι ή έχουν πλήρη άγνοια για τα ιστορικά δρώμενα, θα τους παραπέμψω στο παρακάτω κείμενο, το οποίο τουλάχιστον δεν είναι του συγγραφέα αυτού του άρθρου: «Οι Λέλεγες ήταν μία από τις προελληνικές φυλές που ζούσαν στην Ελλάδα, την περιοχή του Αιγαίου και τη νοτιοανατολική Μικρά Ασία πριν τον ερχομό των κυρίως ελληνικών ινδοευρωπαϊκών φύλων. Οι ίδιοι οι Λέλεγες ονόμαζαν τους εαυτούς τους με τη λέξη lulahi στη Μικρά Ασία και ο όρος Λέλεγες είναι πιθανώς εξελληνισμένη μορφή αυτής της λέξεως. Ο Απολλόδωρος γράφει ότι υπήρχε ένας επώνυμος βασιλιάς, ο Λέλεξ, όπως αποδίδεται από την ελληνική μυθολογία για όλα σχεδόν τα πανάρχαια φύλα της Ελλάδας. Στην Ιλιάδα βρίσκουμε τους Λέλεγες να είναι σύμμαχοι των Τρώων (Κ 429), μολονότι η πατρίδα τους δεν προσδιορίζεται. Διακρίνονται από τους Κάρες, με τους οποίους τους συγχέουν μεταγενέστεροι συγγραφείς. Ο βασιλιάς τους είναι ο Άλτης και η πόλη τους, η Πήδασος καταστρέφεται από τον Αχιλλέα. Ο Αλκαίος (7ος ή 6ος αιώνας π.Χ.) ονομάζει την Άντανδρο στην Τρωάδα «Λελέγειο», αλλά αργότερα ο Ηρόδοτος το υποκαθιστά με το επίθετο «Πελασγικός», και έτσι ίσως οι δύο όροι ήταν σε μεγάλο βαθμό συνώνυμοι για τους Ελληνες. Ο Παυσανίας λέει ότι ο διάσημος ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο ήταν πανάρχαιος και οι Λέλεγες και οι Λυδοί τον χρησιμοποιούσαν πριν την άφιξη των Ιώνων για τη λατρεία της «Κυρίας της Εφέσου», που οι Έλληνες αργότερα ονόμασαν Άρτεμι. Ο Φερεκύδης (περ. 480) γράφει ότι οι Λέλεγες κατοικούσαν στην παραλιακή ζώνη της Καρίας, από την Έφεσο ως τη Φώκαια και στις νήσους Σάμο και Χίο, τοποθετώντας τους Κάρες νοτιότερα. Ακόμα και ο Στράβων, αιώνες αργότερα, αποδίδει στους Λέλεγες μία ξεχωριστή ομάδα μικρών κάστρων, τύμβων και κατοικιών από την Αλικαρνασσό μέχρι τη Μίλητο στα βόρεια. Ο Πλούταρχος επίσης υπονοεί την ιστορική ύπαρξη Λελέγων ως υποταγμένων δουλοπαροίκων στις Τράλλεις στο εσωτερικό…» (Πηγή: http://el.wikipedia.org) Η ιστορική μάχη της Μιλβίας γέφυρας (28 Οκτωβρίου 312 μ.Χ.) Συνεχίζουμε: Όπως διαβάζουμε σε πολλά ιστορικά κείμενα, την ίδια περίοδο που ο Κωνσταντίνος αντιμετώπιζε το Μαξιμιανό, οι υπόλοιποι Αύγουστοι στην Ανατολή αλληλοεξοντώθηκαν σε εμφύλιους πολέμους. Αυτοί που παρέμειναν στην εξουσία ήταν ο Μαξέντιος, ο οποίος κατείχε την Ιταλία και την Αφρική, ο Λικίνιος που διοικούσε όλα τα ανατολικά τμήματα και βέβαια ο Κωνσταντίνος στη Δύση, ο οποίος το 310 προσάρτησε και την Ισπανία στα εδάφη του, αποσπώντάς την από το Μαξέντιο. Διαβάζουμε: «Ο Μαξέντιος, έχοντας επιβιώσει από τις επιβουλές του πατέρα του Μαξιμιανού, την εξέγερση του Λεύκιου Δομίτιου Αλεξάνδρου, επιτρόπου της Αφρικής και τις εναντίον του εκστρατείες των Αυγούστων Σεβήρου και Γαλέριου, θεωρούσε ότι ο επόμενος αντίπαλος που θα αντιμετώπιζε ήταν ο Αύγουστος της Ανατολής, Λικίνιος. Για να είναι έτοιμος σε μια επικείμενη επίθεση, ο Μαξέντιος άρχισε να οχυρώνει την περιοχή της Ρετίας. Γρήγορα όμως συνειδητοποίησε ότι ο κύριος αντίπαλός του ήταν ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο οποίος ήθελε να εξουδετερώσει το Μαξέντιο, ώστε να παραμείνει απόλυτος κύριος της Δύσης. Ο Μαξέντιος σχεδίαζε να εισβάλλει αιφνιδιαστικά στη Γαλατία, ο Κωνσταντίνος όμως τον πρόλαβε, συγκέντρωσε στρατό, πέρασε τις Άλπεις και εισέβαλε στην Ιταλία την άνοιξη του 312. Νίκησε εύκολα στρατιωτικές μονάδες στο Πεδεμόντιο και άρχισε να κινείται νότια. Κατέλαβε τη Βερόνα και την Ακυληία (πόλεις της βόρειας Ιταλίας). Το Σεπτέμβριο του 312, πραγματοποίησε θριαμβευτική είσοδο στα Μεδιόλανα και στη συνέχεια κινήθηκε προς τη Ρώμη, για να δώσει την αποφασιστική μάχη. Στην πορεία αυτή ενίσχυσε το στρατό του στρατολογώντας από τους ντόπιους πληθυσμούς, χωρίς να προβαίνει σε διακρίσεις μεταξύ εθνικών και χριστιανών. Η συμπεριφορά αυτή αναπτέρωσε το ηθικό των χριστιανών, καθώς την θεώρησαν ενδεικτική της στάσης που θα κρατούσε ο νέος αυτοκράτορας έναντι του Χριστιανισμού και των πιστών του, αν και ο ίδιος ήταν ακόμη πιστός στους θεούς της Ρώμης. Άρρηκτα συνδεδεμένο με τη μάχη που επρόκειτο να δοθεί και που θα έμενε στην ιστορία ως η μάχη της Μιλβίας γέφυρας, είναι το περίφημο όραμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, την παραμονή της μεγάλης σύγκρουσης: ο φωτεινός σταυρός, που σχηματιζόταν με τα ελληνικά γράμματα Χ-Ρ, με την επιγραφή «Εν τούτω νίκα» (στα λατινικά: hoc signo victor eris). Ο χριστιανός ρήτορας Λακτάντιος, ο οποίος ήταν δάσκαλος του πρωτότοκου γιου του Κωνσταντίνου, Κρίσπου, συνεπώς είχε στενές σχέσεις με την αυτοκρατορική οικογένεια, αναφέρει ότι το όραμα του Κωνσταντίνου ήταν ενύπνιο. O Ευσέβιος παρατηρεί μόνο ότι ξεκινώντας ο Κωνσταντίνος να σώσει τη Ρώμη, "προσευχήθηκε στο Θεό του ουρανού και για τον Λόγο του, τον Ιησού Χριστό.." Εικοσιπέντε χρόνια αργότερα, ένα άλλο έργο που κακώς αποδίδεται στον Ευσέβιο «Τα εις βίον Κωνσταντίνου» περιγράφει με ιδιαίτερη έμφαση το γεγονός ως αληθινό όραμα, το οποίο εμφανίστηκε στο μεσημεριάτικο ουρανό και το είδαν και οι στρατιώτες. Μάλιστα συνεχίζει την αφήγησή του λέγοντας ότι το άλλο βράδυ, στη συνέχεια του θείου οράματος, εμφανίστηκε ο Χριστός στον Κωνσταντίνο και τον πρόσταξε να βάλει το σταυροειδές σύμπλεγμα ως έμβλημα στις ασπίδες των λεγεώνων του. Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος απέφευγε να μιλάει για την εμπειρία του αυτή, δε δίσταζε όμως να αποδίδει την τελική επικράτησή του στη βούληση του Θεού των Χριστιανών.[εκκρεμεί παραπομπή] Στην αψίδα που έστησε το 315 σε ανάμνηση τις νίκης του, χάραξε ότι η νίκη ήταν καρπός θείας εμπνεύσεως!..» (Πηγή: http://www.google.gr). Τελικά, οι δύο αντίπαλοι συναντήθηκαν στις 28 Οκτωβρίου 312 μ.Χ. στη Saxa Rubra, επάνω στη Φλαμινία οδό και κοντά στη Μιλβία γέφυρα του ποταμού Τίβερη. Ο Μαξέντιος αρχικά είχε αποφασίσει να κλειστεί στα ισχυρά τείχη της Ρώμης και να αναλώσει τις δυνάμεις του Κωνσταντίνου στην πολιορκία. Όμως, άλλαξε γνώμη και αποφάσισε να αντιμετωπίσει ανοιχτά τον αντίπαλό του. Στη μάχη που ακολούθησε, οι Πραιτοριανοί του Μαξέντιου προέβαλαν σθεναρή αντίσταση. Όμως, η άριστη στρατηγική του Κωνσταντίνου, ο εξαιρετικός προγραμματισμός των κινήσεων του ιππικού και ο ενθουσιασμός των Ελλήνων (ιδίως χριστιανών) στρατιωτών, αποδεκάτισαν το στρατό του Μαξέντιου! Καταλάβατε τώρα γιατί ο Ντούτσε θέλησε να εκδικηθεί τον Ελληνισμό στις 28 Οκτωβρίου του 1940; Γιατί ο Μέγας Κωνσταντίνος, επικεφαλής των Ελλήνων στρατιωτών, συνέτριψε τον ρωμαϊκό στρατό του Μαξεντίου την ίδια ακριβώς ημέρα (28 Οκτωβρίου του 312 μ.Χ.), που επέφερε και το τέλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας! Ιδού, λοιπόν, γιατί όλοι σχεδόν οι Έλληνες, από μεγάλη ευγνωμοσύνη στον ελληνόψυχο αυτοκράτορά τους τον Μέγα Κωνσταντίνο και την μητέρα του Αγία Ελένη, που βρήκε τον Τίμιο Σταυρό στα Ιεροσόλυμα, βαπτίζουν Κωνσταντίνο ή Ελένη ένα παιδί τουλάχιστον μέσα στην οικογένειά τους, για να τους φυλάει και να τους προστατεύει ο ίδιος ο Θεός! Τίποτε άλλο. ΠΗΓΗ Διαβάστε επίσης Τι κοινό συμβολίζει το ρόδι για τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία; Πού είναι σήμερα το γένος των αλόγων του Διομήδη; Γιατί ο Χριστός στα ευαγγέλια μιλάει για το ελληνικό νόμισμα τη δραχμή ή το δίδραχμο; Ο Θοδωρής Κολοκοτρώνης είχε δώσει συνέντευξη σε ιταλική εφημερίδα; Πού είναι –αλήθεια- ο τάφος του Νικηταρά, του επονομαζόμενου «τουρκοφάγου»;