Ιωαννίτες Ιππότες της Ρόδου

Η ιστορία ξεκινάει πολύ παλιά, λίγο πριν από το τέλος της πρώτης σταυροφορίας, η οποία επισήμως έληξε στις 11/11/1100 (ενδιαφέρον νούμερο, ε;) με την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ από τους χριστιανούς σταυροφόρους. Οι Βενεδικτίνοι μοναχοί, όμως, είχαν παρουσία στην περιοχή από αρκετά πιο νωρίς, πριν ακόμα από την έναρξη της σταυροφορίας. Το δόγμα των Βενεδικτίνων, ανάμεσα στα λοιπά θρησκευτικά καθήκοντα, έθετε ως ύψιστο χρέος των πιστών την περίθαλψη των ασθενών και των αναπήρων. Στα πλαίσια αυτά, είχε ιδρυθεί από τους Βενεδικτίνους μοναχούς, ήδη από το 1070, ένα νοσοκομείο στην Ιερουσαλήμ, αφιερωμένο στον καθολικό 'Αγιο Ιωάννη τον Ελεήμονα ("St. John the Almsgiver").



Το έτος 1099, μαζί με τις λοιπές ανακατατάξεις που επέφερε στα εδάφη των Αγίων Τόπων η σταυροφορία, το νοσοκομείο αποκόπτεται διοικητικά από τους Βενεδικτίνους και αποκτά αυτόνομη υπόσταση, συνιστώντας πλέον ανεξάρτητη αρχή. Οι μοναχοί που το υπηρετούν ονομάζονται πλέον "Τάγμα των Περιθαλπόντων Μοναχών" ("Hospitallers") και φέρονται υπό την ηγεσία του ιδρυτή και πρώτου τους αρχηγού, Peter Gerard.



Αξίζει να σημειώσουμε την αρχική αυτή ενασχόληση των μοναχών του τάγματος με την περίθαλψη των νοσούντων και των πασχόντων. Δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ιατρικές μέθοδοι της εποχής λίγο απείχαν από τις πρακτικές της μαγγανείας, και πως οι όποιες θεραπευτικές προσεγγίσεις ενάντια στις χρόνιες ασθένειες κατέληγαν συνήθως σε τεχνικές εξορκισμού «των δαιμονίων», μιας και οι περισσότερες νόσοι του σώματος αντιμετωπίζονταν σαν νόσοι της ψυχής. Έτσι, οι θεραπευτές μοναχοί, όποτε δεν ασχολούνταν με τη φροντίδα των νοσηλευόμενων τους, περνούσαν το χρόνο τους μελετώντας συγγράμματα σχετικά με τις θεραπευτικές πρακτικές της εποχής. Το γεγονός αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για την εξέλιξη του τάγματος και τη συνέχεια της ιστορίας.

Συνέχεια εδώ

Οι Ιωαννίτες Ιππότες