Η καταδίκη του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού το 1994-1995 δια μέσω της δίκης των «5» της Ομόνοιας!

Του Κώστα Κυριακού

Θα αναφερθούμε στα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Αλβανία την περίοδο μετά την πτώση της δικτατορίας Χότζια - Αλία. Αυτήν την περίοδο περισσότερο από ποτέ τα ανθρώπινα δικαιώματα, προσφέρθηκαν για εκμετάλλευση από τους ισχυρούς του κόσμου. Όλοι τα προασπίζονται και καταγγέλλουν την παραβίασή τους και αν χρειαστεί και παρεμβαίνουν εφόσον βέβαια δεν θίγονται τα συμφέροντά τους. Παρεμβαίνουν όχι για την επίλυση του προβλήματος αλλά για να επιβάλλουν η δική τους τάξη πραγμάτων.

Οι Βορειοηπειρώτες δεν μπορούν τον σεβασμό των Αξιών και τα ανθρώπινα δικαιώματα, μετά και από την μεγάλη δοκιμασία της περιόδου 1994-95, να εμπιστεύονται στην κάθε μορφής εξουσίας που τις πιο πολλές φορές τα αντιμετωπίζει καθ’ υπαγόρευση.

Με την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων πραγματοποιούνται κοσμογονικές ανακατατάξεις, Στα παρασκήνια προετοιμάζονται και γίνονται απίστευτες αλλαγές. Το μέλλον βέβαια είναι άγνωστο, αλλά μετά βεβαιότητας διαπιστώνεται από παντού όξυνση σοβινισμού.

Η Αλβανία περνούσε βαθιά κρίση. Η νέα «δημοκρατική» ηγεσία της χώρας, στην πλειοψηφία της αποτελούμενη από γνήσια τέκνα βγαλμένα από τα σπλάχνα του πρώην καθεστώτος, στην προσπάθεια αντιμετώπισης ποικίλων εσωτερικών προβλημάτων, διέβλεπαν παντού εξωτερικούς εχθρούς που σε συνεργασία με ντόπιους προδότες απέβλεπαν στην απώλεια αλβανικών εδαφών, συγκεκριμένα της Β. Ηπείρου. Αυτή η αδικαιολόγητη καχυποψία δημιουργούσε προβλήματα στις Έλληνο-Αλβανικές σχέσεις. Οι καιροί απαιτούσαν επαγρύπνηση.

Τότε η Εθνική Ελληνική Μειονότητα εκπροσωπείτο στο εσωτερικό και εξωτερικό από την πολιτική οργάνωση ΟΜΟΝΟΙΑ. Στην Ομόνοια αρχικά ήταν ενταγμένο το 100% του Ελληνισμού της Β. Ηπείρου και της ευρύτερης Αλβανικής επικράτειας.

Στις αρχές του 1991, οι περισσότεροι πρώην Πολιτικοί κρατούμενοι βρέθηκαν στην Ελλάδα. Αμέσως ίδρυσαν το σωματείο τους με την επωνυμία «Ένωση πρώην Πολιτικών Φυλακισθέντων Βορειοηπειρωτών» με έδρα την Αθήνα, το οποίο τον Μάιο του ίδιου έτους αναγνωρίσθηκε από το Πρωτοδικείο Αθηνών.

Ο κόσμος προσδοκούσε πολλά από αυτούς τους ανθρώπους και αυτοί ακόμα περισσότερα από την Μητέρα Πατρίδα. Η παρουσία αυτών των δοκιμασμένων Ελλήνων στον τόπο καταγωγής τους ήταν επιβεβλημένη. Σ’ αυτή την κρίσιμη περίοδο, ο καθένας επέλεξε την στάση που θα κρατούσε απέναντι στην μεγάλη αυτή πρόκληση. Οι πρώην φυλακισθέντες είχαν πάρει την απόφαση να υποστηρίξουν δυναμικά και να ενθάρρυναν την Ομόνοια.

Επιδίωκαν - χωρίς ίχνος εκδικητικών τάσεων εναντίον διαφόρων στελεχών της Ομόνοιας, οι οποίοι μέχρι πριν ολίγων μηνών ήταν τυφλά όργανα της δικτατορίας - αλλαγές στο πρόγραμμα και αντικατάσταση κάποιων ανάξιων στελεχών της ηγεσίας της Οργάνωσης.

Υπενθυμίζουμε ότι βάσει του πρώτου καταστατικού της Ομόνοιας, οι πρώην φυλακισθέντες αποκλείονταν από την Οργάνωση.

Αλλά για το καλό όλων η ηγεσία της Ομόνοιας έπρεπε να οπλίζονταν με αγωνιστικό φρόνημα το οποίο θα εμπνέονταν από την αγάπη για την Ελλάδα, τη Β. Ήπειρο και την πίστη στην Ορθόδοξη Εκκλησία. ‘Έπρεπε να τους χαρακτήριζε η ανιδιοτέλεια, η αυταπάρνηση και το πνεύμα θυσίας.

Τον Φεβρουάριο του 1992 έγιναν εκλογές στην Ομόνοια στις οποίες αναδείχτηκαν αρκετά νέα πρόσωπα. Πρόεδρος εκλέχτηκε ο Σωτήρης Κυριαζάτης (πρώην πολιτικός κρατούμενος), Γενικός Γραμματέας ο Βαγγέλης Παπαχρήστος, (γιος κατατρεγμένου), Γραμματέας Νομού Αργυρόκαστρου ο Θωμάς Κυριακού, (αδερφός πρώην πολιτικού κρατούμενου). Μετά από αυτές τις εκλογές η Αλβανική ηγεσία ήταν περισσότερο καχύποπτη. Με κάθε ευκαιρία «εγκαλούσε» τους Έλληνες για προσπάθεια «Ελληνοποίησης» της Νότιας Αλβανίας, όπως την αποκαλούσε.

Από το 1992 και μέχρι το 1994 η Ομόνοια σε συνεργασία με τους πρώην φυλακισθέντες, είχε οργανώσει με επιτυχία αρκετά συλλαλητήρια και διαμαρτυρίες. Οι Αλβανικοί παράγοντες παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα όλες αυτές τις δραστηριότητες.

Έτρεμαν από τις μαζικές συγκεντρώσεις, φοβούνταν μήπως οι Βορειοηπειρώτες μεθοδευμένα θα διεκδικούσαν Αυτονομία. (Όπως π.χ. συνέβη στις 30/06/1993 στη διαμαρτυρία που έγινε στο Αργυρόκαστρο, μετά τον διωγμό Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομου Μαϊδόνη).

Αυτά τα σενάρια καλλιεργούνταν από βετεράνους του Χότζα-Αλία, οι οποίοι διατηρούσαν ακόμα σημαντικές θέσεις και πολλοί από αυτούς ήταν σύμβουλοι για τα εθνικά θέματα στην κυβέρνηση Μπερίσα. (Βλέπε δηλώσεις του Σ. Μπερίσα στο δημοσιογράφο Καραγιάννη στην εφημερίδα «Εσπρέσο» (22/02/2005), όπου δηλώνει:

H συνέχεια εδώ