“Ντουρντουβάκια: Έλληνες σε Βουλγαρικά Τάγματα Εργασίας” της Σοφίας Αυγέρη
Παρουσιάζουμε το ψηφιακό βιβλίο “Ντουρντουβάκια: Έλληνες σε Βουλγαρικά Τάγματα Εργασίας” της Σοφίας Αυγέρη
(αποστολές στα βουλγαρικά τάγματα εργασίας από τη Θράκη και την
Ανατολική Μακεδονία, 1941-1944).
Πρόκειται για τη μοναδική επιστημονική μελέτη, που παρουσιάζεται στο ελληνικό κοινό, αποκλειστικά από το 24grammata.com
…Ντουρντουβάκια… έτσι λέγονταν οι εκατοντάδες Έλληνες που χάθηκαν στα αζήτητα της Ιστορίας. Επιστρατεύτηκαν και ακολούθησαν, καταναγκαστικά, τα τάγματα εργασίας του βουλγαρικού στρατού κατοχής. Κρατήθηκαν παράνομα ως όμηροι και, κάποιοι, πέθαναν σε Βουλγαρικό έδαφος. Ήταν αγνά παιδιά της Θράκης και της Μακεδονίας και εργάστηκαν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες στη διάνοιξη δρόμων και σιδηροδρομικών γραμμών στο εσωτερικό της Βουλγαρίας. Όσοι γύρισαν δεν τιμήθηκαν ως ήρωες από την επίσημη εθνική ιστοριογραφία. Σήμερα, το όνομα τους, ντουρντουβάκια, έμεινε για να δηλώνει τον “αφελή” και τον “ευήθη” στις περιοχές της Θράκης και της Αν. Μακεδονίας. Εκεί, δηλαδή, που περίμεναν το στεφάνι της Δόξας βρήκαν την ειρωνεία των απογόνων…
Για τους υπόλοιπους ομοεθνείς από τότε πέρασαν σχεδόν 70 χρόνια. 70 χρόνια λήθης και μέθης. Φορέσαμε πολλά πουκάμισα αδειανά, κοιτάξαμε ψηλά όλα τα πολύχρωμα σύννεφα, θέλαμε να πετάξουμε, δίχως ποτέ να ρίξουμε μια ματιά στα πόδια μας που, είτε το θέλαμε, είτε όχι ήταν δεμένα στα ντουρντουβάκια και σε όλες τις κτηνωδίες που υπέστησαν οι πρόγονοι και, ακόμα, δεν έχουν βρει Δικαίωση.
Η συνέχεια εδώ
Πρόκειται για τη μοναδική επιστημονική μελέτη, που παρουσιάζεται στο ελληνικό κοινό, αποκλειστικά από το 24grammata.com
…Ντουρντουβάκια… έτσι λέγονταν οι εκατοντάδες Έλληνες που χάθηκαν στα αζήτητα της Ιστορίας. Επιστρατεύτηκαν και ακολούθησαν, καταναγκαστικά, τα τάγματα εργασίας του βουλγαρικού στρατού κατοχής. Κρατήθηκαν παράνομα ως όμηροι και, κάποιοι, πέθαναν σε Βουλγαρικό έδαφος. Ήταν αγνά παιδιά της Θράκης και της Μακεδονίας και εργάστηκαν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες στη διάνοιξη δρόμων και σιδηροδρομικών γραμμών στο εσωτερικό της Βουλγαρίας. Όσοι γύρισαν δεν τιμήθηκαν ως ήρωες από την επίσημη εθνική ιστοριογραφία. Σήμερα, το όνομα τους, ντουρντουβάκια, έμεινε για να δηλώνει τον “αφελή” και τον “ευήθη” στις περιοχές της Θράκης και της Αν. Μακεδονίας. Εκεί, δηλαδή, που περίμεναν το στεφάνι της Δόξας βρήκαν την ειρωνεία των απογόνων…
Για τους υπόλοιπους ομοεθνείς από τότε πέρασαν σχεδόν 70 χρόνια. 70 χρόνια λήθης και μέθης. Φορέσαμε πολλά πουκάμισα αδειανά, κοιτάξαμε ψηλά όλα τα πολύχρωμα σύννεφα, θέλαμε να πετάξουμε, δίχως ποτέ να ρίξουμε μια ματιά στα πόδια μας που, είτε το θέλαμε, είτε όχι ήταν δεμένα στα ντουρντουβάκια και σε όλες τις κτηνωδίες που υπέστησαν οι πρόγονοι και, ακόμα, δεν έχουν βρει Δικαίωση.
Η συνέχεια εδώ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχολιά σας να ειναι περιεκτικά και ευπρεπή. Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε ψευδώνυμο.
Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish).Υβριστικά και μη ευπρεπή σχόλια θα διαγράφονται ή δεν θα δημοσιεύονται.