Οι δοξασίες των αρχαίων Ελλήνων για τον Κάτω Κόσμο.

Από την Live-Pedia.gr

Κάτω κόσμος, τάφος.

Είναι ο τόπος όπου πίστευαν ότι καταλήγουν οι ψυχές των νεκρών.

Η πίστη για την ύπαρξη του Άδη, σαν τόπο όπου κατοικούν οι νεκροί, είναι πίστη πανάρχαια σε όλους τους λαούς και συνδεμένη με την παρήγορη πίστη ότι η ανθρώπινη ζωή δε σταματά με το φυσικό θάνατο, αλλά συνεχίζεται και μετά από τον τάφο, οπότε η αθάνατη ψυχή απελευθερώνεται από τα δεσμά του θνητού κορμιού.

Άλλωστε η αθανασία της ψυχής ήταν απαραίτητη κι από την ηθική πλευρά, για να τιμωρηθούν μετά το θάνατο οι κακοί και να βραβευτούν οι καλοί και οι δίκαιοι.

Η αρχαία αιγυπτιακή θρησκεία παραδεχόταν ότι η ζωή του ανθρώπου μετά από το θάνατό του δεν άλλαζε σε τίποτα, ενώ ο νεκρός είχε τις ίδιες ανάγκες που είχε και όταν ζούσε.

Γι' αυτό και ταρίχευαν τα νεκρά κορμιά, ώστε να μη λιώνουν και να μη μένουν τα πνεύματα χωρίς την υλική τους κατοικία στην άλλη ζωή. Όταν έθαβαν μάλιστα τους νεκρούς, θεωρούσαν απαραίτητο να τοποθετούν στον τάφο τους τα κυριότερα εργαλεία και τα όπλα που χρησιμοποιούσαν όταν ζούσαν, για να τα έχουν πρόχειρα στον Άδη. Ακόμη έβαζαν και τρόφιμα στους τάφους, για να έχουν να τρώνε οι ψυχές στο μακρύ δρόμο μέχρι να φθάσουν στον Άδη.

Επίσης και οι Βαβυλώνιοι πίστευαν στη μεταθανάτια ζωή και έδιναν μεγάλη σημασία στο τελευταίο ταξίδι του ανθρώπου στο άγνωστο. Γι' αυτό όταν πέθαιναν οι βασιλιάδες τους ή άλλα σπουδαία πρόσωπα, έσφαζαν μέσα στον τάφο τους κοπέλες και δούλους για να έχει η βασιλική ψυχή, όσο γινόταν μεγαλύτερη συνοδεία στην πορεία της για τον Άδη.

Οι δοξασίες των αρχαίων Ελλήνων για τον Άδη, ήταν βαθιά ριζωμένες στην ψυχή τους ενώ η ελληνική μυθολογία περιείχε πλουσιότατες περιγραφές του Άδη και της ζωής των σκιών των πεθαμένων σ' αυτόν.

Ο Άδης είναι σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, κάτω από τη γη, ή στα έγκατα της γης ή στα έσχατα του Ωκεανού, όπου βρίσκεται και το νησί των Μακάρων.

Στον Άδη οδηγούν πολλοί δρόμοι, αφού όλα τα σκοτεινά βάραθρα και οι σπηλιές θεωρούνταν σαν πύλες του κάτω κόσμου. Ο Άδης είναι ζοφερός και στάζει από την υγρασία, δε βλέπει ποτέ το φως του ήλιου και αναδίνει βρωμερή δυσωδία πίσσας και θειαφιού.

Ο χώρος του Άδη είναι ατέλειωτος, τεράστιος και διαρρέεται από τέσσερις φοβερούς ποταμούς: τον Αχέροντα, τον Πυριφλεγέθοντα, τον Κωκυτό και τη Στύγα κι είναι χωρισμένος σε διάφορα μέρη.

Η χειρότερη θέση του Άδη είναι ο Τάρταρος, όπου βρίσκονται καταπλακωμένοι κάτω από την Αίτνα οι Τιτάνες και οι Γίγαντες, που τιμωρήθηκαν από τους θεούς του Ολύμπου, επειδή τόλμησαν να εναντιωθούν στη δύναμη τους. Εκεί, βασανίζονται ακόμη και μερικοί άλλοι νεκροί, όπως ο Τάνταλος, ο Τυφώνας ο Τιτυός, ο Σίσυφος, ο Φλεγύας και άλλοι που είναι καταδικασμένοι σε αιώνια τιμωρία.

Οι σκιές των άλλων νεκρών βρίσκονται κάτω από ευνοϊκότερες συνθήκες, ενώ οι Ψυχές των ηρώων βρίσκονται στα "Ηλύσια πεδία" και στο νησί των Μακάρων.

Απόλυτος κυρίαρχος του Άδη είναι ο Θεός Άδης, ή Πλούτωνας, αδελφός του Δία και άνδρας της Περσεφόνης που μαζί της κυβερνά το βασίλειό του.

Δικαστές στον Άδη είναι ο Μίνωας, ο Ραδάμανθυς και ο Αιακός που οι αποφάσεις τους είναι αμετάκλητες και τις εκτελούν ένα τεράστιο πλήθος φανταστικών τεράτων του Άδη. Οι Ερινύες, οι Μέγαιρες, ο πολυκέφαλος φύλακας των πυλών του Άδη Κέρβερος, οι Άρπυιες, οι Ευμενίδες και άλλα.

Το θάνατο των ανθρώπων που ζουν πάνω στη γη τον ορίζουν οι Μοίρες και την εκτέλεση των εντολών τους την αναλαμβάνει ο νεκροπομπός Ερμής.

Τις ψυχές τις περνά από την Αχερουσία λίμνη ο Χάροντας, με αμοιβή ενός οβολού. Οι δοξασίες των αρχαίων Ελλήνων για τον Άδη, αποτελούσαν συμπλήρωμα της θρησκείας τους και ήταν σεβαστές, όπως και όλες οι άλλες θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Αυτό, όμως δεν εμπόδισε πολλούς αρχαίους ποιητές να εμπνευστούν ποιήματα που μιλούσαν για την κάθοδο πολλών ζωντανών στον Άδη, ή για την αρπαγή νεκρών από εκεί. Αργότερα, όταν ο χριστιανισμός είχε διαδοθεί και οι δοξασίες αυτές για τον Άδη είχαν χάσει πια τη σημασία που είχαν πρώτα, ο Λουκιανός βρήκε την ευκαιρία να ειρωνευτεί όλες αυτές τις ελληνικές δοξασίες στο αθάνατο έργο του "νεκρικοί διάλογοι".

Ο χριστιανισμός, που ήταν ο πνευματικότερος από όλες τις θρησκείες, απάλλαξε τον Άδη από κάθε υλικό περιεχόμενο και τον τοποθέτησε σε άυλες και καθαρά πνευματικές περιοχές. Σύμφωνα με τη διδασκαλία του Χριστού και των Αποστόλων, οι ψυχές των αμαρτωλών κατεβαίνουν στον Άδη, όπου βασιλεύει ο διάβολος και λειτουργεί η κόλαση για την τιμωρία τους, ενώ τα πνεύματα των καλών και δίκαιων πηγαίνουν κατευθείαν στον Παράδεισο για να αμειφθούν για τις καλές τους πράξεις.

Στις χριστιανικές δοξασίες για τον Άδη περιέχεται και η πίστη για την μελλοντική ανάσταση των νεκρών.

Οι νεκροί όλων των αιώνων θα σηκωθούν από τους τάφους τους και μαζί με τους ζωντανούς εκείνη την ημέρα θα μεταφερθούν πάνω σε σύννεφα κοντά στον Κύριο. Κατά τη φοβερή εκείνη ημέρα της ανάστασης των νεκρών, θα γίνει η τελειωτική κρίση για καθένα από τους ανθρώπους και οι καλοί θα κληθούν σε ανάσταση ζωής, ενώ οι κακοί σε ανάσταση κρίσης, όπως αναφέρει στην επιστολή του ο απόστολος Παύλος. Σε αντίθεση με την ανατολική Εκκλησία, που παραδέχεται την ύπαρξη της Κόλασης και του Παράδεισου, η δυτική Εκκλησία παραδέχεται και μια τρίτη κατάσταση του Άδη, το Καθαρτήριο, απ' όπου θα περνούν απαραίτητα οι ψυχές πριν αποφασιστεί η τελική τους κατοικία.

Στη μουσουλμανική, τέλος, θρησκεία η ιδέα του Άδη είναι εντελώς υλιστική. Η Κόλαση είναι ένας υπόγειος φούρνος, όπου καίγονται αιώνια οι άπιστοι και οι αμαρτωλοί, ενώ ο Παράδεισος είναι ένας κήπος με όλα τα οπωροφόρα δένδρα της γης, που διαρρέεται από ποταμούς μέλι και έχει βουνά από πιλάφι. Εκεί, οι πιστοί ζουν ευτυχισμένη ζωή, απαλλαγμένοι από κάθε στενοχώρια, ενώ στη διάθεση τους βρίσκονται μυριάδες πανέμορφοι άγγελοι τα "ουρί" του Παραδείσου.

LivePedia.gr :: Η Ελληνική Ελεύθερη Εγκυκλοπαίδεια