Το πιο διάσημο μισθοφορικό σώμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας

Ανέκαθεν οι στρατοί του Βυζαντίου χρησιμοποιούσαν μισθοφόρους για να ενισχύσουν τα στρατιωτικά τους σώματα.Σε εποχές πολιτικών προστριβών τα μίση μεταξύ πολιτικών και στρατιωτικών αυξάνονταν,τόσοι περισσότεροι μισθοφόροι προσλαμβάνονταν και από τις δύο πλευρές.

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Νικηφόρου Β' το 50% του στρατού αποτελούνταν από μισθοφόρους διαφόρων φυλλών όπως Έλληνες,Ρωμαίοι,Βούλγαροι,Ενετοί,Σάξονες,Άραβες και Τούρκοι.Πολλοί προσλαμβάνονταν σαν πλήρη σώματα μάχης,ενώ άλλοι αμείβονταν ως μεμονωμένοι στρατιώτες.

Μετά την μάχη του Μάτζικερτ 1071 μ.Χ. πολλαπλασιάστηκαν δραματικά στο Βυζαντινό στρατό,εαν δεν υπήρχαν χρήματα για την πληρωμή τους λάμβαναν γη ως αντάλλαγμα.Επίσης ήταν συνηθισμένο να αλλάζουν αστραπιαία στρατόπεδο αν δεν πληρώνονταν εγκαίρως.Δελεάζονταν επίσης με δώρα και αυξήσεις πριν τη μάχη.

Το πιο διάσημο μισθοφορικό σώμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ήταν η Βαράγγειος Φρουρά, που το 1081 μ.Χ. είχε πολεμήσει τον Αυτοκράτορα Αλέξιο,την εποχή εκείνη υπηρετούσαν στη Φρουρά ως μισθοφόροι Αγγλοσάξονες φυγάδες που κυριάρχησαν στη Βαράγγειο Φρουρά.
Η μονάδα αυτή ξεκίνησε από τους 6.000 Ρως που ο πρίγκιπας του Κιέβου Βλαδίμηρος Α’ έστειλε στον Βασίλειο Β’ στα 988. Οι τρομερές μαχητικές ικανότητες αυτών των πελεκυφόρων, βάρβαρων Βορείων, τυφλά πιστών στον αυτοκράτορα (εφόσον τους αντάμειβε με αρκετό χρυσάφι), τους καθιέρωσε σαν ένα επίλεκτο σώμα, που σύντομα αναδείχθηκε στην προσωπική σωματοφυλακή του αυτοκράτορα. Η Βαράγγια φρουρά αρχικά επανδρώνονταν από Ρως. Η Αννα η Κομνηνη τους αποκαλει "βαρβαρους απο την Θουλη" (: η Ισλανδια, συμφωνα με τους βυζαντινους). Αποτελούνταν όμως από διάφορες φυλλές όπως Γερμανοί,Σκανδιναβοί και απόγονοι των βετεράνων στρατιωτών,αφού σιγά σιγά έγινε οικογενειάκο επάγγελμα.

Η Φρουρά των Βαράγγων συμμετείχε σε στρατιωτικές επιχειρήσεις εκτός Βυζάντιου, ο βασικός της ρόλος όμως ήταν ως σωματοφυλακή του αυτοκράτορα. Οι Βαράγγοι είχαν τους δικούς τους κώδικες τιμής και επικοινωνίας. Ορκίζονταν πίστη στον βυζαντινό αυτοκράτορα και επιτρεπόταν να χρησιμοποιούν τα όπλα που έφερναν απέ τις πατρίδες τους.

Προσέφεραν πολύτιμες υπηρεσίες στην αυτοκρατορία και δεν διαλύθηκαν παρά μόνο μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τις δυνάμεις της Τέταρτης Σταυροφορίας στα 1204. Μάλιστα, αποτέλεσαν τη μόνη μονάδα που υπερασπίστηκε αποτελεσματικά ένα μέρος της Πόλης ενάντια στους Σταυροφόρους.

Οι πολεμικές μέθοδοι αλλά και οι καθημερινές συνήθειες των μελών της Βαραγγικής Φρουράς είχαν γίνει πολλές φορές αντικείμενο σαρκασμού. Ο απλός λαός τους αποκαλούσε πελεκοφόρους βαρβάρους και βασιλικές κρασοσακούλες για τη ροπή που έδειχναν προς το αλκοόλ.

Πηγές
Εγκυκλοπαίδεια Βικιπαίδεια , Πολεμικές Μονογραφίες Τα σκυλιά του Πολέμου Σωτήρης Κωνσταντινίδης εκδόσεις defencenet,
http://notis-o-talas.blogspot.com/

Λεγεώνης